.png)
Αν μας έλεγαν λίγο καιρό πριν ότι θα ζούσαμε κάτι σαν αυτό που ζούμε αυτή την περίοδο, προφανώς δεν θα το πίστευε κανείς. Ακούγαμε στην αρχή για την εξάπλωση του ιού στην Κίνα και νομίζω κανένας δεν περίμενε ότι θα γίνει και δικό μας πρόβλημα. Μέχρι που έγινε.
Και η καραντίνα έφτασε. Έξω από την πόρτα μας, έξω από τα σπίτια μας. Κι εμείς μέσα. Μέσα στο σπίτι, το οποίο μέχρι τώρα δεν βλέπαμε παρά ελάχιστα, όποτε οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητας μάς το επέτρεπαν. Η επόμενη μέρα της καραντίνας με βρήκε σκεπτική, ίσως λίγο ανακουφισμένη και λίγο επιφυλακτική. Από τη μία η κατάσταση ήταν κάπως τρομακτική και άγνωστη, από την άλλη άρχισα να ονειρεύομαι όλα αυτά που θα μπορούσα να κάνω, όλες τις δυνατότητες που έφερνε μαζί της η νέα καθημερινότητα.
Το πρώτο πράγμα που άρχισα να απολαμβάνω από την επόμενη κιόλας ημέρα ήταν ο ύπνος. Δεν μιλάμε για ύπνο ατελείωτο, υπερβολικό και χωρίς μέτρο. Μιλάμε για έναν ύπνο διάρκειας 8-9 ώρες το πολύ, που όμως το πρωινό ξύπνημα ήταν σε μία λογική ώρα και η ξεκούραση συνήθως είχε επιτευχθεί. Δε θυμάμαι από πότε είχα να ξυπνήσω χωρίς να ονειρεύομαι ήδη τη στιγμή που θα ξαναξαπλώσω το βράδυ για ύπνο. Τώρα κάτι είχε αλλάξει. Δεν σκεφτόμουν το ίδιο. Αντίθετα, ξυπνούσα, έφτιαχνα το πρωινό μου και ξεκινούσα τη δουλειά από το σπίτι, γνωρίζοντας ότι έχω μία γεμάτη ημέρα μπροστά μου, αλλά ταυτόχρονα ήξερα ότι στο τέλος της ημέρας δεν θα έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα, λαχταρώντας να βρεθώ στο κρεβάτι μου. Τι όμορφο που είναι αυτό το συναίσθημα της ξεκούρασης!
Μία ακόμα απόλαυση των ημερών είναι αδιαμφισβήτητα τα βιβλία. Η μακριά λίστα με βιβλία που ήθελα να διαβάσω, και τα οποία κείτονταν για μήνες ή και χρόνια στη βιβλιοθήκη μου ανέγγιχτα, είχε επιτέλους αρχίσει να μικραίνει. Από τις πρώτες ημέρες άρχισα να επιλέγω το ένα βιβλίο μετά το άλλο από τη βιβλιοθήκη μου και να χάνομαι μέσα σε αυτό με τις ώρες. Τώρα πια υπήρχε ο χρόνος. Δεν υπήρχε λόγος να περιμένω μέχρι το βράδυ που θα ξαπλώσω για να διαβάσω μονάχα 3-4 σελίδες, με τα μάτια μου ήδη να κλείνουν, ίσα-ίσα για να πω ότι προχώρησα λίγο το βιβλίο που παλεύω να τελειώσω εδώ και δύο μήνες. Τώρα μπορούσα να το κάνω το απόγευμα, μετά το καθιερωμένο οκτάωρο εργασίας από το σπίτι, και έχοντας ακόμα ενέργεια και όρεξη. Μπορούσα να τελειώσω το βιβλίο μου και να αρχίσω ένα καινούριο, κι όλα αυτά την ίδια μέρα. Τι απόλαυση να μπορείς να το κάνεις αυτό!
Η καραντίνα ήρθε σα μία ακόμα καταιγίδα στη ζωή μας. Στην αρχή ψιχάλιζε, μετά η βροχή δυνάμωσε και στη συνέχεια η καταιγίδα έγινε τόσο ισχυρή που αναγκαστικά μας έκλεισε στο σπίτι. Πίσω από κλειστά παράθυρα, παρακολουθούμε έξω και ονειρευόμαστε να βγούμε, να τελειώσει όλο αυτό και να γυρίσουμε στην κανονικότητα. Κι αν εγώ δε θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν πριν; Τι γίνεται αν βρήκα πράγματα μέσα στο σπίτι μου που μου είχαν λείψει τόσο πολύ; Υπάρχει περίπτωση η βροχή αυτή να μου άνοιξε τα μάτια; Να καθάρισε τη θολούρα;
Ναι, σίγουρα είναι δύσκολα και δε ξέρουμε τι άλλο μας επιφυλάσσει το μέλλον. Αλλά τι με εμποδίζει από το να πάρω στα χέρια μου την ομπρέλα και να βγω να χορέψω στη βροχή; Δε μπορώ να το περάσω όλο αυτό κοιτώντας μόνο αυτά που έχασα, γιατί ξέρω ότι κέρδισα κιόλας. Δεν έχει σημασία αν κανένας άλλος δεν το νιώθει. Φτάνει που το ξέρω εγώ. Γι’ αυτό θα βγω να χορέψω στη μελωδία της βροχής, που για πρώτη φορά υπάρχει αρκετή ησυχία για να την ακούσω. Ξέρω ότι θα ξανάρθει η λιακάδα και θα μου λείπει πάλι αυτή η όμορφη μουσική που αναδύεται από τη βροχή. Εσύ θα έρθεις να χορέψεις μαζί μου;
Δημοσιεύθηκε στις 27 Απριλίου 2020 στην ιστοσελίδα Booksitting (https://booksitting.wordpress.com/)
Comments