.png)
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, στην εποχή της απόστασης και της απομόνωσης, στερούμαστε το άγγιγμα. Την αγκαλιά, το φιλί του χαιρετισμού, τη χειραψία, ακόμα και το να καθόμαστε δίπλα-δίπλα. Δεν μπορούμε πια να αγκαλιάσουμε το φίλο που είδαμε μετά από καιρό, ούτε να σφίξουμε το χέρι του ανθρώπου που με πολλή χαρά μόλις γνωρίσαμε. Έχουμε νιώσει άραγε την απουσία του αγγίγματος στη ζωή μας ή δεν το καταλάβαμε καν ότι λείπει;
Αν δεν ένιωσες καθόλου ότι λείπει, αναρωτήσου λίγο... Πώς ήταν στην οικογένειά μου; Υπήρχε αυτό το καθημερινό ανθρώπινο και ζεστό άγγιγμα; Υπήρχε η αγκαλιά από τους γονείς, από τα αδέρφια μου; Ή μήπως προτιμούσε ο καθένας να πιάνει τη γωνία του και να ζητάει απλά την ησυχία του; Μου έλειπε αυτό μεγαλώνοντας; Θα ήθελα να το βιώσουν αυτό τα παιδιά μου; Αυτή την απόσταση; Γιατί είναι άλλο να κρατάς απόσταση από τον άγνωστο, κι άλλο να κρατάς "απόσταση" μέσα στο σπίτι σου, στην οικογένειά σου.
Από την άλλη πλευρά, αν σου έλειψε αυτό το άγγιγμα και ένιωσες την απουσία του, έχεις σκεφτεί να το δώσεις τελικά πιο απλόχερα στο/στη σύζυγό σου, στα παιδιά σου, στους γονείς σου, στα αδέρφια σου; Ίσως να έχεις αναγνωρίσει πια την αξία του για σένα, οπότε μήπως να άρχιζες να το δίνεις λίγο παραπάνω στους ανθρώπους γύρω σου; Όταν μπαίνεις μέσα στο σπίτι από τη δουλειά, μην κάτσεις πάλι μπροστά στην τηλεόραση, αλλά κάνε μια πιο σφιχτή αγκαλιά τα παιδιά σου, το/τη σύζυγό σου και αφέσου σε μια γνήσια ανθρώπινη επαφή.
Ναι, ξέρω ότι η απόσταση εκεί έξω δεν σχετίζεται με την απόσταση στο σπίτι μας. Ή μήπως όχι; Αν δεν μου λείπει τώρα το άγγιγμα, μήπως τελικά δεν το είχα ποτέ στη ζωή μου;